Psikoloji Dergisi, Nisan 2002 —
"Hayatın anlamı" sorusu Batı'da yeniden su yüzüne çıkıyor. Büyük dini sistemlerin ve siyasi ideolojilerin çöküşünün ardından, her birimiz kendi kabuğumuza çekiliyor ve bizim için gerçekten neyin anlamlı olduğunu sorguluyoruz. Bu, şüphesiz felsefenin yeniden canlanmasının, kişisel gelişimin ve maneviyatın başarısının sebeplerinden biridir. Ancak unutmayalım ki, bu soruyu sormak bile zenginlerin, ya da en azından artık hayatta kalmak için mücadele etmek zorunda olmayanların ayrıcalığıdır. Yoksullar varoluşlarının anlamını sorgulamazlar. Sadece günlük hayatta kalmaya çalışırlar. Ancak, günlük aradıkları yiyecek kadar, onlara hayatta kalmalarında yardımcı olan şey aile, arkadaşlık, kabile ve topluluk bağlarıdır.
İnsan, terimin en geniş anlamıyla "duygusal bağlar" olmadan yaşayamaz. Bunu bebekler söz konusu olduğunda gayet iyi biliyoruz. Kimse onlara şahsen bakmazsa, dokunmazsa veya onlarla ilgilenmezse, solarlar. Öyleyse, zengin veya fakir, dün veya bugün, burada veya başka bir yerde, hayatımıza gerçekten anlam katan bir şey varsa, o da sevgidir. Sevgisiz bir hayat yaşarsak, tüm felsefi veya dini arayışlar bizi varoluşsal bir boşluk hissiyle baş başa bırakır. Hayat, birileri bize, yalnızca bir kez bile olsa, sevgiyle baktığı için yaşanabilirdir.
Yirmi yıl kadar önce Hindistan'a yaptığım bir gezi sırasında tanık olduğum bu dokunaklı sahneyi asla unutamam. Rahibe Teresa'nın kız kardeşleriyle gönüllü olarak çalışıyordum. Çöp kutusunda bulunan bir bebek Kalküta yetimhanesine getirilmişti. Yemek yemeyi reddediyor, hiçbir duygu belirtisi göstermiyordu. Sanki ölü gibiydi. İlk tıbbi ve beslenme müdahalelerine rağmen durumu neredeyse hiç iyileşmemişti. Rahibelerden biri onu kollarına aldı, şiddetle okşadı, sıktı, onunla konuştu ve onu güldürmeye çalıştı. Hiçbir şey işe yaramadı. Çocuğu kalbine bastırarak, gözleri kapalı bir şekilde uzun süre hareketsiz kaldı. İçinden şaşırtıcı bir güç yayılıyordu. Sonra, elleri yavaşça bebeği tekrar yoğurmaya başladı. Yorulmadan, baştan ayağa, mükemmel bir güç ve nezaket karışımıyla masaj yaptı. Çocuğu tekrar dizlerinin üzerinde zıplatmaya başladı ve ciddi ifadesi bir kahkaha tufanına dönüştü. Ve orada, gözlerimizin önünde, bir sevgi mucizesi gerçekleşti. Çocuğun gözleri parlamaya başladı. Yokluk varlığa dönüştü. Ve yavaş yavaş, birkaç küçük mutluluk çığlığı eşliğinde bir gülümseme belirdi. Bebek yaşamayı seçmişti. Gülümsemesi, varoluşa gerçekten anlam katan tek güdünün sevgi olduğunu kanıtlıyordu.
Nisan 2002