BRUSSEL (België): conferentie

"Verlangen is de essentie van de mens", schreef Spinoza. En de mens is waarschijnlijk het enige levende wezen in wie verlangen een oneindig karakter heeft. Wanneer het zich situeert in het domein van het zijn (kennis, liefde), verrijkt het oneindige karakter van verlangen de mens en komt het alle levende wezens ten goede.
Wanneer het zich situeert in het domein van het hebben, leidt het oneindige karakter van verlangen daarentegen tot de ideologie van "altijd meer", die individuen voortdurend ontevreden maakt en de belangrijkste oorzaak is van de ecologische catastrofe.

Hoe kunnen we onze verlangens op de juiste manier richten op geluk en ze in harmonie brengen met die van andere levende wezens?
Hoe kunnen we vitale en creatieve impulsen cultiveren en de valkuil van afgunst of mimetisch verlangen vermijden?